Het wordt bijna gênant om het al opnieuw over Martin Schulz te hebben, de sociaaldemocratische voorzitter van het Europees Parlement. Wat hij enkele dagen geleden presteerde is evenwel zo flagrant dat we het er wel moeten over hebben.
Sinds het uitlekken van het LuxLeaks-schandaal werd door de Europese Groenen geijverd voor de oprichting van een onderzoekscommissie van het Europees Parlement. Deze zou uitvoerige bevoegdheden krijgen om het systeem te onderzoeken van belastingsovereenkomsten (tax rulings) die door bedrijven en vermogende burgers met de administraties worden afgesloten. De oprichting van een dergelijke onderzoekscommissie vereist vooreerst dat een kwart van de europarlementariërs, minstens 188 dus, de vraag steunt. In dat geval moet de “conferentie van politieke fractieleiders” (1) het voorstel op de agenda van het plenair Parlement plaatsen, en als daar dan een meerderheid wordt gevonden wordt de onderzoekscommissie opgericht.
Gezien de egelstelling van christendemocraten (EVP), sociaaldemocraten (S&D) en liberalen (ALDE) rond ‘hun’ commissievoorzitter, de gewezen premier van Luxemburg Juncker die mee aan de basis lag van de Luxemburgse taksconstructies, was de eerste stap, het verzamelen van de 188 handtekeningen, niet vanzelfsprekend. De Groenen kregen de steun van Verenigd Links (GUE), maar moesten verder op zoek naar bereidwilligen uit het EVP-S&D-ALDE blok. Uiteindelijk slaagden ze hierin, en de onderzoekscommissie Lux- en andere Leaks leek weer een stap dichterbij. Baart LuxLeaks dan toch een Europese onderzoekscommissie? titelde MO-redacteur John Vandaele half januari.
Het initiatief kon natuurlijk nog stranden bij de plenaire stemming, maar … zover kwam het niet eens. Gisteren kwam het punt op de agenda van de 10-koppige fractieleidersvergadering, en daar ging het EVP-S&D-ALDE blok akkoord met voorzitter Schulz om het voorstel voor een onderzoekscommissie niet voor te leggen aan het voltallig Parlement. Hoe dit kon ? Schulz had advies ingewonnen bij de juridische dienst van het Europees Parlement, en dit had geoordeeld dat het verzoek voor een onderzoekscommissie onvoldoende geargumenteerd was, dat niet duidelijk was over welke overtreding van Europese regels onderzoek zou moeten gevoerd worden… Dat dit niet meer dan een foefje is, kan men nalezen in een reactie van Vlaams europarlementslid voor Groen, Bart Staes.
In plaats van een onderzoekscommissie komt er een “tijdelijke commissie” (of het Europees Parlement zou zelfs dit moeten verwerpen). Een onderzoekscommissie zou middelen en bevoegdheden gehad hebben om nationale verantwoordelijken te ondervragen, informatie op te eisen bij lidstaten enzovoort, wat niet het geval is bij de tijdelijke commissie. Deze laatste dreigt dus het schaamlapje te worden waarachter de Grote Junckercoalitie zich kan verbergen.
Dit is het zoveelste bericht in korte tijd (2) waarin de naam van Martin Schulz opduikt, en we willen er ons bijna voor verontschuldigen. Maar ter staving dat het niet om een antipathie ad hominem gaat, deze overweging: nergens in de Europese sociaal-democratie kwam er protest tegen zijn optreden, nergens werd gezegd dat het om de opinie van de heer Schulz gaat.
Integendeel, zijn optreden is volledig in lijn met dat van zijn invloedrijke S&D-vrienden Dijsselbloem, Gabriel, Timmermans, Moscovici, Pitella, Renzi, Hollande, met dat van de door de bevolking reeds verguisde Papandreou, Venizelos, Socrates, Zapatero, Strauss-Kahn,… Schulz is spreekbuis van de sociaaldemocraten zoals Juncker van de christendemocraten of Verhofstadt van de liberalen.
Is het niet hoog tijd dat al die brave mensen die netjes hun belasting betalen, en om de paar jaar een “socialist” verkiezen in de hoop dat er een rechtvaardiger beleid komt, hun conclusies trekken ?
Noten:
1) De “conferentie van politieke fractieleiders’ bestaat uit de voorzitter van het Europees Parlement, Martin Schulz, en de leiders van elk van de politieke groepen, samen 10 personen. Voor de actuele samenstelling, zie hier.
2) Zie Niet sociaal, niet democratisch (30 januari), Schulz kampioen newspeak (2 februari), “Alsof de EU bereid zou zijn met ons een eerlijk compromis te sluiten” (5 februari).
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Ander Europa.
