Op een debat tijdens de Gentse feesten, “Hoe heroveren we Europa?”, herhaalde Francine Mestrum (Global Social Justice) haar bekende standpunten : links pakt het verkeerd aan, getuige daarvan het uitblijven van duidelijke electorale winst bij de Europese verkiezingen, niettegenstaande 5 jaar crisis: “De linkse fracties, S& D, Verenigd Links en Groenen gaan samen slechts minimaal vooruit.” Links is te verdeeld, links heeft geen geloofwaardig alternatief, links verliest zich in “vaak vrij zinloze straatprotesten”, enz. (de bijdrage van Fancine Mestrum is integraal te lezen op De Wereld Morgen). Eén van de remedies die Mestrum voorschrijft is dat “bewegingen even democratisch en transparant allianties maken met hun Europese parlementsleden”. De vraag is: met welke parlementsleden, en welk soort allianties?
Nemen we het EU-US vrijhandelsverdrag TTIP (waar Mestrum tegen is, al lijkt ze de kritiek op het geheim karakter ervan niet te delen (1)). Ter gelegenheid van de nieuwe legislatuur van het Europees Parlement zette europarlementslid David Martin op 15 juli het standpunt van zijn sociaal-democratische fractie (S&D) uiteen over het momenteel onderhandelde transatlantisch TTIP-verdrag: “De Europese socialisten zijn fier aan de wieg gestaan te hebben van TTIP, en we willen er de lijkdragers niet van worden.”
U kunt deze transatlantische liefdesverklaring vanwege S&D beluisteren in volgende video. http://www.youtube.com/watch?v=vNm96cbmc0s
TTIP is – helaas – niet het enige dossier waar een “linkse fractie” in het Europees Parlement onmogelijk als bondgenoot kan worden gezien. Men kan cijfermatig aantonen (zie [2]) dat de Europese sociaal-democraten een sleutelrol speelden bij de liberalisatie van het spoor. Enzovoort.
Is daarmee gezegd dat “allianties met onze Europese parlementsleden” uit den boze zijn?
Absoluut niet, de linkse fractie (GUE) en de Groenen zijn tegen TTIP; dat kan tot een vruchtbare samenwerking tussen sociale bewegingen en politieke vertegenwoordigers leiden. Misschien wordt S&D ook nog wel eens bruikbaar in een of ander dossier. Maar doen alsof men de Gouden Graal voor een linkse Europese strategie ontdekt heeft is lichtjes voorbarig. En straatprotest afdoen als “vaak vrij zinloos” is ronduit gevaarlijk.
Noten:
1) Zo luidt het in haar artikel Europese verkiezingen: wat de linkerzijde nu kan doen: “De grote nonsens die meestal wordt verteld – over de ‘beperkte bevoegdheidspaketten’ van het EP, over de macht van de Commissie, over het monopolie van de ‘lobbies’ of de ‘supergeheime’ besprekingen van het transatlantisch handelsverdrag …”
2) Zie Europese verkiezingen 2014: een terugblik met het oog op de toekomst
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Ander Europa.
